Czesław Dionizy Wroczyński (1857-1900)

Lekarz, zarządzał majątkiem Wólka Nosowska w latach 1888 -1900, urodził się w Trzebieszowie, szkołę średnią ukończył w  1879 r.  w  Siedlcach,  po  czym  rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim.  Przybył do Wólki Nosowskiej wraz z żoną Jadwigą z Dybowskich (1863-1889). Z małżeństwa urodziło się dwóch synów; starszy Marian (1888-1907) oraz młodszy Czesław (1889-1940).  Jadwiga zmarła półtora miesiąca po urodzeniu drugiego syna w wieku

26 lat.  Wroczyński ożenił się ponownie w 1895r., z drugą żoną miał dwie córki.

Region w którym przyszło mu pracować był pod  względem  opieki  medycznej  bardzo  zaniedbany;  większość mieszkańców nigdy nie miała kontaktu z fachową opieką lekarską. Czesław Wroczyński  dał się poznać  jako  człowiek  pracowity,  rzetelnie  podchodzący  do  pacjenta,  pełen  troski  i  szacunku  do  ludzi,  niezależnie  od  ich  pochodzenia  społecznego,  zasobności,  wyznawanej  religii,  czy  narodowości.

Wroczyńscy byli ostatnimi właścicielami majątku Wólka Nosowska. Po śmierci Wroczyńskiego jego żona wraz z dziećmi zamieszkali w Warszawie a majątek został wydzierżawiony. Po I wojnie światowej spadkobiercy majątku zamierzali sprzedać Wólkę dotychczasowemu dzierżawcy Stanisławowi Biernackiemu, sprzedaż jednak nie doszła do skutku.

Marian Wroczyński (1888-1907)

Starszy syn był uczniem Gimnazjum Generała Chrzanowskiego w Warszawie, zmarł w wyniku ciężkiej choroby 1 kwietnia 1907r.  w wieku 19 lat w Wólce Nosowskiej,  pochowany jest na cmentarzu parafialnym w Kornicy.

źródło: „Kurjer Warszawski : dodatek poranny. R. 87, 1907, nr 91“.

Czesław Wroczyński (1889-1940)

Drugi syn Czesława  i Jadwigi z domu Dybowska. W 1912 ukończył studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Paryskiego.  Uzyskał specjalizację z epidemiologii.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. W 1920 został naczelnym lekarzem 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy”. Został awansowany do stopnia kapitana rezerwy

w Korpusie Oficerów Sanitarnych Lekarzy ze starszeństwem. 1 czerwca 1919. Został pracownikiem Państwowego Zakładu Higieny. Otrzymał mianowanie do Komisji Epidemiologicznej Ligi Narodów

i pracował w Grecji. Na początku lat 20., jego kierownik Ludwik Rajchman skierował go na stypendium Fundacji Rockefellera, które odbył w Johns Hopkins Bloomberg

School of Public Health w Baltimore (Stany Zjednoczone). Był tam uznany za jednego

z najlepszych stypendystów na roku. Od 1928 brał udział w pracach nad Ustawę  

o pielęgniarstwie, uchwaloną przez Sejm w lutym 1935  (obowiązywała do 1996).

W latach 20. był dyrektorem Departamentu IV Ministerstwa Spraw Wewnętrznych,

pełnił funkcję szefa sanitarnego Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża,

był Generalnym Dyrektorem Służby Zdrowia, potem dyrektorem Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej miasta stołecznego Warszawy.

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez Sowietów.  Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez NKWD.

Pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu.

Jego żoną była także lekarka, Maria z domu Dębska, z którą miał córki Magdalenę i Krystynę oraz syna Mariana.

Poniżej artykuły Czesława Wroczyńskiego publikowane na łamach tygodnika „Gazeta lekarska“ z 1888 roku.

Nekrolog zamieszczony

w „Kurierze Warszawskim“ oraz nagrobek Mariana Wroczyńskiego